Бид дээр өгүүлсэн “Хүмүүн тогтвоос тэнгэрийг ялмуй” хэмээх бичээст самбарын утга уянганд автаж, яриандаа халж явсаар далай руу шахаж тогтсон уулын нар тоссон аманд хүрч ирлээ. Сүм шүтээний газар ажээ. Монгол хүний зан юм даа, сүм шүтээн түшиж буусан уулын нэрийг асуулаа. -Гэгээнийг дэлгэрүүлэгч уул… гэж байна.

Б. Явуухулангийн хайр сэтгэлийн уянгын шүлгүүд нь бүх цогцоороо бүсгүй хүнийг хайрлан дээдлэхүйн нэгэн их туульс мэт санагднам. Жинхэнэ яруу найрагчийн бүтээл бол эрээвэр хураавар бодол сэтгэгдэл, үйл явдлын тасархайнууд бус яруу сайхны түүх намтар утга агуулгын цогцлол байдаг нь ийм учиртай ажгуу.

Хөөрхий нэг өнчин ухаа унага гүвээ даваад урамгүйхэн шогшиж явна. Эхтэйгээ байхад эрх цовоо гэж туйлгүйсэн.
Эхээсээ хойш энэлэн шаналах гэж тоймгүй еэ. Өмнүүр нь алтан хараацай ээрэн нисч явна. Хөөрхий тэр амьтан хаашаа яваагаа эс мэдэвч ямар нэг үл үзэгдэх далдын совин билиг түүнийг аль нэг тийш нь хөтөлж явна. Эхээсээ хагацсан амьтныг гангийн наран гундаан шарж, эцэнхий муу нуруун  дээр нь өлөн тоос дагтаршин шигээд, ялаа батгана нүүр нүдийг нь бүрхээд зовлон дээр нь зовлон нэмнэ.

<span style="Times New Roman" ,"serif";"="">Өнгөрсөн зууны далаад оны дундуур Өвгөөдэй Дамдинсүрэн гуайн барааг би харсан бөлгөө. Зохиолчдын нэгэн цуглаан дээр тосон хүрэн сатин тэрлэгтэй, үсээ хусуулсан өвгөжөөр хүн зохиолчидтой инээвхийлэн уулзаж ярьж хөөрөн зогсохыг хараад хөдөө нутгаас ирсэн зохиолч болов уу хэмээн бодсон нь оносонгүй. Өвгөөдэй хэмээх Цэндийн Дамдинсүрэн гуайн тэр асанжээ. Наян найман онд шиг санагдана. “Утга зохиол урлаг” сонины ерөнхий эрхлэгч, зохиолч Ц.Нацагдорж надад,

Бхагвадгита судрыг МТӨ 600-аад онд мэргэн арши Ведавайса зохиосон гэдэг бөгөөд Веда хэмээх алдарт судрын хураангуй, өөрөө аандаа үүдэн төрсөн судар, хамгаас гэгээрүүлэгч Упанишад судраас саасан ариун сүү хэмээн үздэг бөлгөө.

Хаврын өглөө ба морьтон
Тал хязгааргүй хөхөртөн мануурна. Эхлэл нь хаа юм, төгсгөл нь хаа ч юм.
Ташуухан гийх өглөөн нарны тунгалаг туяа ээвэр хондонд хаваржиж бүхий хот айлыг гийгүүлнэ. Малын уур униартан нийлэлдэж, гарын алга шиг хонхор газарт бялхсан туяан дундаас цэв цэнхэр багана ганжирлан, тэнгэр тулах нь гэрийн утаа буюу. Сайхан өдөр болох нь ээ.

1.
Хөтөл элсний нарийн хоолойд нэгэн том хөх чулуу тэнгэрээс уначихаа юу гэлтэйг үзвэл чулуу бус хэвтэж байгаа тэмээ болой. Тэнгэр мөрлөж дүнхийдэг ширээ хоёр бөх нь хальс болон шалчийж унаад бужигнасан хар ялаанд шавуулавч түүнийг үргээх ч сөл бага болжээ. Эхэн булгийн ус шиг мэлмэн хар нүднээс нь сувдан нулимс бөн бөн бөмбөрнө. 
Нулимст хар нүдэнд нь тэнгэрийн хаяаны наана хөхөртөх асар майхан цэнхэр уул хөдөлж нэгэн харагдана, хөшиж нэгэн үзэгдэнэ. Тэр уулын ар шилд улаан бударганат их хоолой буй.
Унасан шороо, ундалсан ус нь тэр билээ. Аравхан алхаад гарчих энэхүү нарийхан элсний хормойд нар тусахын алдад мөлхөж ирсэн юмсан. Мөлхөөд мөлхөөд ч газар гавьтай хорсонгүй.